ျပဳံးပါ

လူေတြ အထင္လဲြတာကို ခံရတဲ့အခါ ပါးပါးလ်လ်ေလး ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ အသိပညာနဲ႔ျပည့္စံုျခင္း တစ္မ်ဳိးပါ။
မတရားသျဖင့္ ခံရတဲ့အခါ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ သေဘာထားႀကီးျခင္း တစ္မ်ဳိးပါ။
နစ္နာဆံုးရႈံးမႈနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ဆႏၵရွိရွိ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ လူေတြကို ခြင့္လြတ္နားလည္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။
ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္သာတဲ့ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ထက္ျမက္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။  

အကူအညီမဲ့တဲ့အခါ ခပ္ပြင့္ပြင့္ေလး ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ စိတ္ကို လႈံ႔ေဆာ္ေပးျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။
ေဘးဒုကၡႀကံဳတဲ့အခါ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ စိတ္တည္ၿငိမ္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။  

အျပစ္တင္တာကို ခံရတဲ့အခါ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။  

အသဲကဲြတဲ့အခါ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ တင္းမာမႈကင္းတဲ့ လြတ္လပ္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။
စိတ္ထိခိုက္ေၾကြကဲြခ်ိန္မွာ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။  

ကဲ့ရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ခံရခ်ိန္မွာ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။  

ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါ၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ေန႔တိုင္း ၿပံဳးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။  

၀မ္းနည္းအားငယ္ခ်ိန္မွာ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားအင္းတိုးေစျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။

........စိတ္ပါ..လက္ပါ....ျပံဳးနိဳင္ၾကပါေစ..

ပညာရွင္ ပီသခ်င္လွ်င္.......

ေဒါက္တာထြန္းလြင္ (MCCW) ရဲ႕ေဖာ္ျပခ်က္

ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမလမွာ မိုးေလ၀သဌာနမွ အျငိမ္းစားယူေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ပါတဲ့ သတင္းေတြ ေရးတဲ့အခါ “မိုးေလ၀သပညာရွင္” လို႔ သံုးလာၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တားပါေသးတယ္။ “မိုးေလ၀သသုေတသီ” ဆိုရင္ ေတာ္ေလာက္ပါျပီလို႔။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူးဗ်ာ။ အခုေတာ့လည္း အားလံုးက သံုးေနၾကပါျပီ။

တကယ္ေတာ့ ပညာရွင္လို႕ အေခၚခံရတာ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုးသားသားေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ့ေနနဲ႔ ဒီ ... ဂုဏ္ပုဒ္ဟာ ျမင့္လြန္းေနတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဂိုဏ္းသင့္မွာလည္း စိုးရိမ္မိပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ျပည္သူခ်စ္ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီ “ေဒြး” ေျပာဖူးတဲ့ “ပညာရွင္” ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ျပန္သတိရေနမိျပီး “ပညာရွင္” အေခၚခံရမွာကို အေၾကာက္ဆံုးလည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္က မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ အကယ္ဒမီေဒြးက “ပညာရွင္” ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒီလိုေျပာဖူးပါတယ္။
ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္တုန္းက ေသဒဏ္အေပးခံထားရတဲ့ တရားခံ (၃) ဦးဟာ ေသဒဏ္ေပးခံရမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရသတဲ့။ အဲဒီေခတ္အခါကလည္း ေသဒဏ္ေပးတဲ့စနစ္က လူပံုအလယ္မွာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ စင္ႀကီးေပၚမွာ တရားခံေတြကိုတင္ျပီး အမ်ားေရွ႕မွာ Guillotine လို႔ေခၚတဲ့ ေခါင္းျဖတ္စက္ႀကီးနဲ႔ ေခါင္းျဖတ္သတ္တဲ့နည္းနဲ႔ တရားခံေတြကို ေသဒဏ္ေပးေလ့ရွိသတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေသဒဏ္ေပးဖို႔ စီရင္ခ်က္ခ်ခံထားရတဲ့ တရားခံ (၃) ဦးဟာ ေသဒဏ္ေပးခံရမယ့္ေန႔ကို ေရာက္လာသတဲ့။ အဲဒီေန႔မွာ လူေတြဟာလည္း ေခါင္းျဖတ္စက္ႀကီး ဆင္ထားတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲကို မနက္ကတည္းက ေရာက္လာလိုက္ၾကတာ ကြင္းလံုးျပည့္ပဲတဲ့။

အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ တရားခံ(၃)ေယာက္ကို ကြင္းလယ္မွာရွိတဲ့ ေခါင္းျဖတ္စက္ စင္ႀကီးေပၚကို တင္လိုက္သတဲ့။ ျပီးေတာ့ ပထမဆံုးတရားခံကို ေခါင္းျဖတ္စက္နဲ႔ ေသဒဏ္ေပးဖို႔အတြက္ ပါးကြက္သားေတြက ေခါင္းျဖတ္စက္ရဲ႕ ဓါးသြားႀကီး ေအာက္မွာ ဆင္ထားတဲ့ ခံုအေပၚမွာ တရားခံကို ဇက္စင္းျပီး တင္ထားေစသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ စင္ႀကီးရဲ႕အလယ္ တိုင္ႀကီးႏွစ္ဖက္နဲ႕ အျမင့္မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဓါးႀကီးကို ျဖဳတ္ခ် လိုက္ၾကသတဲ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဓါးႀကီးဟာ JAM ျဖစ္ေနျပီး ျပဳတ္က်မလာပဲ လမ္းတစ္၀က္မွာပဲ ညပ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ပထမတရားခံဟာ မေသမခ်င္းသတ္ေစလို႔ အမိန္႔ခ် ထားတာ မဟုတ္ေလေတာ့ ေသဒဏ္က လြတ္သြားသတဲ့။

ေနာက္ ဒုတိယ တရားခံအလွည့္ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ျဖဳတ္ခ်လိုက္တဲ့ ဓါးႀကီးဟာ လမ္းမွာပဲ ညပ္ေနျပန္လို႔ ပထမတရားခံလိုပဲ ေသဒဏ္က လြတ္သြားျပန္ေရာတဲ့။

ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး တတိယတရားခံအလွည့္ ေရာက္လာေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ကို အစအဆံုး ႏွစ္ႀကိမ္တို္င္တိုင္ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ တတိယတရားခံက “ေနပါဦးဗ်ာ။ ေသရမယ့္ လူတစ္ဦးအေနနဲ႔ မေသခင္ သူလိုခ်င္တာေလးကို ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးအေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုခြင့္ ရွိတယ္မဟုတ္လား ခင္ဗ်ာ” လို႔ အာဏာပါးကြက္သားေတြကို ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း အာဏာပါးကြက္သားေတြက တတိယတရားခံရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ဟာ တရားဥပေဒနဲ႔ ညီေနတာေႀကာင့္ “ေအး.. ေအး ဟုတ္ပါျပီ။ မင္းက ဘာမ်ား ေတာင္းဆိုခ်င္သလဲ” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ႀကပါတယ္။

ဒီေတာ့ တတိယ တရားခံက “ကြ်န္ေတာ္ ဒီဓါးစက္ႀကီး ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းေနတာလည္းဆိုတာ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ အာဏာပါးကြက္သားေတြကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ပဲ “ၾကည္႕ေလကြာ” ဆိုျပီး ခြင့္ျပဳလိုက္္ၾကသတဲ့။ ဒါနဲ႔ တတိယတရားခံဟာ ဓါးစက္ႀကီး အေပၚကိုတက္ၾကည့ၿပီး ခ်ိဳ႕ယြင္းေနတာကို ရွာျပီး ျပင္ေပးလိုက္သတဲ့။

ေနာက္ေတာ့ ျပန္ဆင္းလာျပီး “ကဲ…ကဲ…ေကာင္းသြားပါျပီ။ ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ ႏိုင္ပါျပီ” လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း အာဏာပါးကြက္သားေတြက “ေအး.. ဆက္လုပ္စရာကေတာ့.. ဒီတစ္ခါ မင္းအလွည့္မို႔ မင္းရဲ႕ေခါင္းကို အဲဒီ ဓါးစက္ႀကီး ေအာက္က ခံုေပၚကိုတင္လိုက္ေတာ့” လို႔ ေျပာႀကသတဲ့။

ဒီေတာ့လည္း တတိယ တရားခံဟာ ေျပာတဲ့အတိုင္း သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကို ခံုေပၚလည္းတင္ျပီးေရာ၊ အာဏာပါးကြက္သားေတြက ဓါးစက္ႀကီးရဲ႕ ေမာင္းကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္တာ တစ္ခါတည္း အျမင့္မွာ တပ္ထားတဲ့ ဓါးသြားႀကီးဟာ ၀ွီးကနဲက်လာျပီး တတိယတရားခံကို ဒံုးကနဲျဖတ္ခ်လိုက္ သတဲ့။ ဒါနဲ႔ တတိယ တရားခံဟာလည္း ေခါင္းအျဖတ္ခံရျပီး ေသသြားရပါသတဲ့။ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲတဲ့။

ေၾသာ္… ေၾသာ္… ေျပာဖို႔ တစ္ခုက်န္သြားပါတယ္။ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ တတိယ တရားခံဟာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသတဲ့။

ပံုကေတာ့ ဒါပါပဲဗ်ာ။ ဒါဟာ “ေဒြး”ရဲ႕ ပညာရွင္ကို ဖြင့္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ပညာရွင္ဆိုတာ ကိုယ့္အသက္ေသရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါေစ၊ မွားေနတာ၊ လြဲေခ်ာ္ေနတာကိုေတြ႔ေနရရင္ ကိုယ့္ပညာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ပညာရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္္ကို အထိခိုက္မခံပဲ အသက္စြန္႔ၿပီး အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ဘဲ အနစ္နာခံ သယ္ပိုးေပးစျမဲပဲ ဆိုတာပါပဲ။

ကဲ ပညာရွင္လို႔ အေခၚခံရဖို႔ လြယ္လားဗ်ာ။

(ေဒါက္တာထြန္းလြင္၏ ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ေရးသားခ်က္ကို ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

ေန၀င္ခ်ိန္

    ေရႊအိုေရာင္နံနက္ခင္းနဲ႕အတူ
    ေကာ္ဖီခါးတစ္ခြက္ရဲ႕
    အေငြ႕အသက္ေအာက္မွာ
    တို႔ အားလုံး အမဲလိုက္ေနၾကတယ္ ။
        အျမင့္ဆုံးကိုေရာက္ဖို႔
        အနိမ့္ဆုံးက ဦးေခါင္းေတြေပၚမွာ
       ေျခရာေတြ ထပ္လို႔ ..........
             အားလုံးရဲ႕အာဏပါဏေတးသံေတြက
             စည္း ၀ါး မမွန္တာမ်ားတယ္
             ေျခလွမ္းတုိင္း ေျခလွမ္းတုိင္းမွာ
             ငါ ဆိုတဲ့ ေတာင္ပံခတ္သံတျဖန္းျဖန္းနဲ႕
             အစရိွရင္ အဆုံးရိွတယ္ဆိုတဲ့
             သေဘာတရားကိုလက္ခံထားပါရဲ႕နဲ႕
             ဘာ့ေၾကာင့္ အနိစၥတရားရဲ႕ေအာက္မွာ
             ဒူးမေထာက္လိုၾကတာလဲ ....
                 လိုက္တဲ့လူေတြကလဲ လိုက္တယ္
                 ေျပးတဲ့လူေတြကလဲမေမာဘူး
                 လိုက္ရင္း ေျပးရင္းနဲ႔
                 ေခါင္းရင္းက စံပယ္ျခံဳေလးကုိ ခလုတ္တိုက္မိကာမွ
                 ေျခရင္းက အုတ္ဂူေတြကုိ သတိရမိၾကတယ္ ၊
                        မင္းတို႔ ဘယ္ကုိေျပးေျပး
                        အခ်ိန္တန္ေတာ့ ငါ့ဆီေရာက္လာမွာပါ တဲ့
                        အားလုံးကုိ ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့သူ ရိွတယ္ ၊
                ကဲ .. ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံး
                သူ႕ စီ အလည္သြားလိုက္ၾကပါဦးစုိ႔  ......... ။                ။
                                                         မိုးသက္ (တန္႔ဆည္)
                       
                

ရြာလြမ္းနာ

 ဇာတိရြာနဲ႔ အေနေ၀းေနသူတို႔အတြက္ေတာ့.... ဒီကဗ်ာေလးက ရင္ဘတ္ကို တစ္မ်ိဳးမ်ိးနဲ႔ေတာ့ 
 ကိုင္လွဳပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္....။


အလွည့္က်ရာသီမ်ားကိုေပြ႔ဖက္ျပီး
တံလွ်ပ္ေတြနဲ႔ေဆြရင္း မ်ိဳးရင္း
ရိုးသား သန္႔ရွင္းတဲ့မ်က္ႏွာမ်ား စုိစြတ္ရာ
ငါ့ ....ဇာတိရြာကုိလြမ္းတယ္ ။
အပင္ခ်င္းထိ
အကိုင္းခ်င္းခ်င္းယွက္
အရြက္အားလုံးကို ခါက်ဥ္
ရုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲကေန အားကုန္ပြင့္
ပင္ျမင့္ထက္မွာ ေ၀ဆာဆာ
ရြာအ၀င္ တမာပင္ၾကီးရဲ႕အလွ
ငါ့....ဇာတိရြာကုိ လြမ္းတယ္ ။
ထန္းပင္ ထန္းလက္ ထန္းခက္ေတြၾကားက
တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ ေထြးညိဳ
အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတဲ့ ဟသၤာတထြန္းရင္
ကုိရင္သာဒင္ၾကီးနဲ႔ဘခက္
ထန္းတက္သမားရဲ႕ ပါးစပ္အႏုပညာ
ငါ့ ....ဇာတိရြာကိုလြမ္းတယ္ ။
မႈိင္းမႈွိင္းျပျပ    အေနာက္ရုိးမေတာင္တန္းၾကီးဆီ
ေနလုံးနီနီကိုေက်ာခိုင္း
ပုဆိုးစလြယ္သုိင္းျပီး
ဆံရစ္နဲ႔ပုေလြသံေႏွာ
ေစ်းေပါေပါ ဆိုင္ကယ္ေတြလုိ 
ဥဒဟုိေျပးလႊား
ကြ်ဲႏြားေတြရဲ႕ ရြာအျပန္လမ္းမ
ငါ့ ... ဇာတိရြာကိုလြမ္းတယ္ ။
 သဘာ၀ရဲ႕လက္ေဆာင္ 
ၾကယ္ေရာင္ လေရာင္ေတြနဲ႔ရင္းနီး
ထုပ္ဆီးတိုး ၾကိဳးခုန္
ယုံတမ္းပုံျပင္ေတြ တစ္လွည့္စီေျပာ
ခုံးေလွ်ာစီး ဇယ္ခတ္
ပင္ကုိယ္အလွဓာတ္ေတြနဲ႔၀တ္မႈန္ကူး
ရယ္ရႊင္ျမဴးခဲ့တဲ့ငယ္ဘ၀
ငါ့ ...ဇာတိရြာကိုလြမ္းတယ္။
ၿပီးေတာ့ 
သားလို႔ေခၚလုိက္ရရင္
ဓားတစ္လက္ပမာ 
အားတက္ရွာတဲ့မိအို ဖအို
ေရႊျမင့္မိုရ္ ေတာင္ၾကီးႏွစ္လုံး 
ပီတိအျပဳံးေတြနဲ႔ ဆီးၾကိဳ
ငါ ပုိျပီးလြမ္းတယ္ ။          ။
                                 
                                                  ေမာင္သန္းစုိး(ေခ်ာက္)
                         ၂၀၀၃ -ဇူလိုင္လ၊ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္
                                

ေျပာင္းလဲျခင္းဆုိတာ

ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးေပၚကို

 အလင္းေရာင္က်ေနတယ္ ......။

 အလင္းကြယ္သြားတဲ့အခါ 

 ေက်ာက္တုံးေပၚ အေမွာင္ရိပ္က်လာမွာဘဲေပါ့ ။

 ေက်ာက္တုံးဟာ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားဘူး

 လူေတြဟာ ကိုယ္ ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါ

 တစ္ေလာကလုံးသိေစခ်င္ၾကတယ္ ....။

 ကိုယ္က မေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါက်ေတာ့

တစ္ေလာကလုံး ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ျပန္ဘူး ။

 ေလာက ကေတာ့ ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး။

သင့္စိတ္ကသာ အလင္း အေမွာင္ကုိ ထြန္းညိွေနတာပါ။

 မသိမ္းပုိက္သူဟာ အရာရာကိုေအာင္ႏိုင္တယ္ .....။         ။

                                                    ေရးသူ - မမွတ္မိ

ကိုေရးရာဇ၀င္

ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

ဆူးႀကားမွာ သီးတဲ့ ဘူးသီးေလးလို
တိမ္ေတာင္ႀကားမွာ ပ်ံသန္းခ်င္သလို
ဘာမွ မသင္ဘူးသလို ဘာမွ မသိခဲ့သူေတြ
ဘာမွ မတတ္သလုိ ဘာမွ မဖတ္ခဲ့သူေတြ
ဧရာ၀တီေပၚမွာ မင္းမူ
ေသြးစိမ္းပူပူေတြ ပစ္ခ်
ၿမန္မာၿပည္ဟာ မ်က္ရည္က်ေနတယ္။
မၿမန္တဲ့ မမာတဲ့လူေတြဟာ
ၿမန္မာဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔
ၿမဴးႀကြ အရူးထ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ ေသြးစက္ခခဲ့တဲ့ေၿမ။
တရားေတြေဟာသေလာက္
တရားသေဘာမေပါက္တဲ့ေၿမ ။
မွိဳလိုေပါက္ေနတဲ့ တရားစခန္းႀကားက
အရက္ဘားခန္းေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
လုယက္စိတ္ေတြ ခုိးလိုးခုလု
မင္း သိပ္ေတာ္တယ္ေၿပာႀကည့္
ႏြားေက်ာင္းသားကစၿပီး ေပ်ာ္တဲ့ေၿမ ။
အရမ္းအေၿပာေကာင္းတယ္
အမတ္ေရြးပဲြ၀င္ပါ့လားဆုိ
ဆုိကၠားသမားလဲ မာန္ေတြတက္
ၿခံေစာင့္ဖုိ႔ထက္ ေစ်းေခြးလုပ္ခ်င္သူေတြမ်ားတဲ့ေၿမ ။
ကိုလိုနီေခတ္က သူမ်ားေတြ လာၿပီး ကြ်န္ၿပဳ
အခုေတာ့ သြားၿပီး ကြ်န္ခံ
ကြ်န္သံသရာလည္ေနတဲ့ေၿမ ။
ေလယာဥ္မလုပ္တတ္ဘူး ။
ေလယာဥ္မစီးတတ္ဘူး ။
ဂဏန္းတြက္စက္မထုတ္ဘူး ။
ဗိေႏၶာေဆးေတြ တီဗီထဲေႀကာ္ၿငာ
ကုိးရီးယားအႏုပညာကို လိုက္တု
ဘယ္လိုမွ ကုစားလုိ႔မရေတာ့တဲ့ ေၿမ ။
ေတာက္တဲ့ ဖမ္းေရာင္း
ေၿမြေပြးဖမ္းေရာင္း
သူမ်ားအသက္ေတြနဲ႔ စီးပြားေရးေကာင္းေနတဲ့ ေၿမ ။
ေဗဒင္ဆရာနဲ႔ နတ္ကေတာ္တုိ႔
ေကာင္းေကာင္းႀကီးေပ်ာ္ေနတဲ့ ေၿမ ။
၀ါႀကြားေမာက္ေမာ္
တကယ္ပဲ မေတာ္တေရာ္တဲ့ ေၿမ ။
ဒီေၿမမွာ ငါ့ကိုေမြးခဲ့တယ္။
ငါေမြးတဲ့ သကၠရာဇ္မွတ္တမ္းက
ေသြးဇာတ္လမ္းထဲက ရွစ္ဆယ့္ရွစ္တဲ့ ။

အာဖရိက သုိ႔ ဗုဒၶသာသနာ ျပန္႔ပြားၿပီ

အာဖရိကတိုက္၊ ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံငယ္ေလးက ခရစ္ယာန္မိသားစုမွာ Steven ကို၁၉၆၆-ခုႏွစ္က ဖြားျမင္ခဲ့တာပါ။ သူဟာ ငယ္ငယ္က ဘာသာတရားဆိုလို႔ ခရစ္ယာန္နဲ႔အစၥလာမ္ ၂-ခုတည္းသာရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ ၁၀ ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ေရာက္မွ
အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ေဂါတမ ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုနာမည္ေလာက္သာ ၾကားဖူးခဲ့သူပါ။ အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ သူဟာအိႏၵိယႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳးရဟန္းေတာ္ ၂-ပါးနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၿပီး ဗုဒၶဝါဒကို အနည္းငယ္
ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ထိုင္းဘုန္းေတာ္ႀကီး ၂-ပါး မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း သူဟာ ဗုဒၶဝါဒကိုဆက္လက္ေလ့လာဖို႔ သိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူက
တိဗတ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလိုင္းလားမားရွိရာကို သြားေရာက္ အ႐ိုအေသေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေလ့လာဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြမ်ားတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ
ဒိုင္ဗင္ပစ္၊ ေရကူး နည္းျပလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘဝဟာအတိုင္းအတာတစ္ခုျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ
ေလာကီဥစၥာျပည့္စံုမႈေတြ မွာ ဘယ္လိုမွ မေမြ႔ေလ်ာ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းလက္ရွိအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး အမိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။
မိသားစုနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက သူ႔ကို ခရီးေဆာင္အိပ္ႀကီးသယ္ေဆာင္ၿပီး ျပန္လာမဲ့ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရး သမားႀကီးအျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာပါ။သူ႔ကိုတကယ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာစာအုပ္ေတြနဲ႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္၊ ေရးကူးရာမွာ
သံုးတဲ့ ပစၥည္းေတြသယ္လာတဲ့ ဆံပင္ရိတ္ထားတဲ့ ေယာဂီတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ ေရကူးစရာ ပင္လယ္မရွိ တရားေဆြးေႏြးစရာဗုဒၶဘာသာဝင္ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံကို ဒါေတြသယ္လာတယ္ ဆိုေတာ့ ထူးဆန္းေနၾကတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံက ျပည့္စံုတဲ့ ဘဝကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ေတာ့ အခ်ိဳ႕က မင္းစိတ္မွမွန္ေသးရဲ႕လား ဆရာဝန္ျပပါလားလို႔ ေနာက္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ တရားစာအုပ္ေတြဖတ္တရားအားထုတ္နဲ႔သာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနခဲ့တယ္။ (သူမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာသူအလုပ္၊လုပ္ခဲ့တဲ့ အပန္းေျဖစခန္းေလးဟာ ဆူနာမီဒဏ္ ခံလိုက္ရေတာ့ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြ မ်ားစြာ႐ုတ္တရက္ေသဆံုးသြားတဲ့ သတင္းကိုၾကားခဲ့ရတယ္။
ဆရာေတာ္အေလာင္ လ်ာတြက္လည္း သံေဝဂယူစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါလိမၼယ္။
(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာသနာျပဳဖို႔ လူျဖစ္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တာေၾကာင့္
နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေနသလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။)
အခ်ိဳ႕ေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဆိုရင္ စာအုပ္ေတြအားလံုးမီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔နဲ႔ ဘိုင္ဘယ္တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာထိုင္ဖတ္ေနဖို႔၊ သူ႔ကို ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ ျပန္ျဖစ္လာဖို႔စည္း႐ံုးၾကေသးတယ္။ သူ႔ကို အခ်ိဳ႕ကလည္း ဆိတ္ကေလး၊ ၾကက္ကေလးေတြ စားဖို႔
လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးၿပီး ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္လာတဲ့ ေယာဂီလူငယ္Steven က အေကာင္ေတြ သတ္တာကို မလိုလားေတာ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူ႔အတြက္သတ္မွာကို လံုးဝ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မရွိတဲ့ေဒသမွာ
သူဟာတစ္ဦးတည္း တရားအားထုတ္ေနတယ္။ တိုင္ပင္စရာမိတ္ေဆြနဲ႔ နည္းခံစရာဆရာမရွိတဲ့ဘဝမွာ သူမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပိုမိုျပည့္စံုတဲ့ အမွန္တရားကိုရွာေဖြဖို႔ သူဟာ အမိေျမကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္စြန္႔ခြာရျပန္တယ္။
ေတာင္အေမရီကား ေျမာက္အေမရီကားမွာ ဝိပႆနာတရားေတြ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ TathagataMeditation Center TMC မွာ တရားအားထုတ္ခြင့္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့သူဟာ ရဟန္းဝတ္ဖို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ TMC စင္တာကပဲ
ဗီယက္နာမ္ဆရာေတာ္ေတြ၊ ျမန္မာဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔သာကီဝင္မင္းမ်ိဳးမွ ရဟန္းျပဳသြားေသာ သိဒၶတၳေဂၚတမ ဘုရားရွင္ရဲ႕
သားေတာ္အျဖစ္ကို ရယူခဲ့တယ္။ ဗုဒၶရကၡိတ ဘြဲ႔ေတာ္နဲ႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းဘဝကို ခံယူလိုက္တယ္။
ရဟန္းျပဳၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဆရာေတာ္ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာင္ၾကားေဒသတစ္ခုမွာ တရားအားထုတ္ေနရရင္ ေကာင္းမလား၊ အမိေျမကို
ဓမၼမ်ိဳးေစ့ခ်ေပးရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ အေတြး ၂-မ်ိဳးဝင္လာတယ္။
ျမန္မာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးပ႑ိတက ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံမွာ သာသနာျပဳဖို႔ကိုအားေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ အေမရိကန္လူမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦးမွမရွိတဲ့ေဒသမွာ ရဟန္းတပါးအျဖစ္ ေနဖို႔ မလြယ္ကူႏုိင္ေၾကာင္းစားဖို႔ေနဖို႔ပင္ အခက္အခဲရွိႏိုင္ေၾကာင္းေတြကို ေျပာၾကေသးတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္အရွင္ ဗုဒၶရကၡိတဟာ အမိေျမကို ျပန္ၿပီး ဗုဒၶသာသနာျပဳဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အမိေျမကို မျပန္ခင္ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ၊သိရီလကၤာႏိုင္ငံေတြကို အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ သိရီလကၤာႏိုင္ငံဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက သူ႔အျပန္လမ္းအတြက္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္၂-ဆူထဲက တစ္ဆူကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူသြားဖုိ႔ ေပးလိုက္တယ္။ သူကလည္း
အ႐ြယ္ႀကီးမားတဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ယူဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ႀကီးကို ေလယာဥ္နဲ႔ သယ္ေဆာင္ရာမွာ ကင္ညာႏိုင္ငံအေရာက္အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို မဖူးျမင္ဖူးတဲ့ လူေတြကသူ႔ကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေဒသခံ Maasai လူမ်ိဳးစုတစ္ခုရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ဆင္တူေနလို႔ Maasai မဟုတ္ဘဲ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပခဲ့ရတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လိုက္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက တအံ့တၾသျဖစ္ရတယ္။သားရဟန္းကိုၾကည့္ၿပီး Steven မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေမးေသးတယ္။
ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ မယ္ေတာ္ႀကီးဟာ သားျဖစ္သူကို အိမ္အေရာက္ျပန္ပို႔ေပးေသာ God ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေသးတယ္။ သားျဖစ္သူကေတာ့သူ႔ကို အိမ္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ေပးေသာ ဘုရားသခင္ဆိုတာ
လံုးဝမရွိေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမျဖစ္သူစိတ္အေႏွာင္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဘာမွ မေျပာပဲေနခဲ့တယ္။
ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ႀကီးနဲ႔ သဃၤန္းဝတ္ႀကီးနဲ႔ အိမ္မွာၾကာၾကာေနလို႔မသင့္ေတာ္တာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး ျဖစ္လာေအာင္အားထုတ္ရတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ TMC စင္တာက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြ ေက်းဇူးနဲ႕
ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးေသာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ စင္တာတစ္ခုကိုဖြင့္လစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
သတင္းသံုးရာ၊ ဆြမ္းခံရာ၊ အစစ နားမလည္သူေတြမ်ားလို႔ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ပါလာတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကိုင္တဲ့ ယပ္ကို တင္းနစ္ကစားနည္းတစ္မ်ိဳးအတြက္ ဘတ္တန္လို႔ထင္သူေတြ၊ သပိတ္ကို
ဗုံးထင္သူေတြ၊ ေဘာလံုးထင္သူေတြ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကိုၾကည့္ၿပီးတိုင္းရင္းေဆးေရာင္းတဲ့ Maasai ထင္သူေတြ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအခက္အခဲေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆြမ္းခံထြက္လို႔ ဆြမ္းေလာင္းရေကာင္းမွန္းသိသူကလည္း မရွိသေလာက္ ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဖိနပ္မပါေခ်ဗလာနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ ဆင္းရဲသားမ်ားကေတာင္ ဆြမ္းလွဴဖို႔ သဒၶါတရားေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ထိုင္းမိသားစုေတြ၊ သိရီလကၤာမိသားစုေတြရဲ႕ လိပ္စာကို ရခဲ့ပါတယ္။ မယ္ေတာ္ႀကီးကိုပါ အတူတကြအဆိုပါ မိသားစုေတြဆီကို ႂကြခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကစုေပါင္းဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေထရဝါဒပံုစံစနစ္တက် သဃၤန္း႐ံုထားတဲ့ ဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမွာ္ရလို႔ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြဟာဆြမ္းကိုလည္းေလာင္းလွဴၾက ႐ိုေသစြာ ရွိခိုး ကန္ေတာ့ၾကတာေတြ႔ေတာ့မယ္ေတာ္ႀကီးက အလြန္တရာ အံ့ၾသခဲ့ပါတယ္။ သိရီလကၤာလူမ်ိဳးကလည္းစက္႐ံုတစ္ခုရဲ႕ ပိုင္ရွင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။
ဆရာေတာ္ကို ျမင္တာနဲ႔ ဗုဒၶဝါဒီတို႔ ထံုးစံအတိုင္း႐ိုေသစြာရွိခိုးကန္ေတာ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕
စိတ္ခံစားမႈသဒၶါတရားကို ျမင္လို႔ ဆရာေတာ္က လက္်ာေတာ္ရံ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ မယ္ေတာ္ႀကီး ခၽြတ္ခန္းကို သတိရခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက ဆိုရင္ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံမွာ ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးသေ႐ြ႕ ဆြမ္းအဖို႔ကိုတာဝန္ယူပါရေစလို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါေသးတယ္။
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေလာေလာဆယ္အေနအားျဖစ္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ၁၀-ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မယ္ေတာ္ႀကီဟာ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ရဲ႕ တင့္တယ္လွတဲ့
႐ူပကာယတေတာ္ကို ၾကည္ညိဳတတ္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း နဲ႔ ဗုဒၶဝါဒကို ေလ့လာလိုေၾကာင္းသားရဟန္းေျပာပါတယ္။ သားျဖစ္သူက တရာဓမၼေတြ ေဟာျပလို႔ မယ္ေတာ္၊ႏွစ္မေတာ္နဲ႔ ေယာက္ဖ၊ တူ/တူမ မ်ားအျပင္ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕နဲ႔ အနည္းငယ္ေသာ
ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ သရဏဂံုသံုးပါးနဲ႔ ငါးပါးေသာ နိစၥသီလတို႔ကိုတည္ေဆာက္သူ ဗုဒၶရဲ႕တပည့္သာဝကမ်ား ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အခုေတာ့အာဖရိကတိုက္ရဲ႕ ရတနာေျမ ျဖစ္ေသာ ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံ the pearl of Africa မွာ
ဗုဒၶဝါဒဟာ စတင္လို႔ အျမစ္တြယ္ခဲ့ပါၿပီ။
ဆရာေတာ္ဟာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဗုဒၶဘာသာညီလာခံႀကီးကိုလည္း ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံေတာ္ ကိုယ္စားျပဳအေနနဲ႔ ပထမဆံုးတတ္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။King Oyo of Tooro ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံက Tooroေဒသရဲ႕ဘုရင္ေလး Oyo ဟာလည္း ဆရာေတာ္နဲ႔အတူ အစည္းအေဝးကို တတ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
မၾကာေသးခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဦးေဆာင္က်င္းပခဲ့တဲ့ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ တကၠသိုလ္ေပါင္းစံု
အစည္းအေဝးႀကီးကိုလည္း တတ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံ Kampalaၿမိဳ႕ေတာ္က University of Makere ရဲ႕ဖိတ္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုကို ေဟာေျပာခဲ့ရပါတယ္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ မဆာခ်ဴးဆက္တကၠသိုလ္မွာလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ေဟာေျပာမႈေတြ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြပါပဲ။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ ခရီးစဥ္နဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကိုေတာ့ ဒီမွာေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ (ေအဒင္ဥယ်ာဥ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

 

ခြင္႔လႊတ္ျခင္းဆုိတာ (မဟာျမိဳင္ ဆရာေတာ္)

ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့သူ ခင္မင္တဲ့သူကပဲ ကိုယ့္ကိုအမ်ားဆံုး ဒုကၡေပးႏုိင္တာေနာ္။ ကိုယ့္ကိုတခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့သူ တခါမွမၾကားဖူးတဲ့သူက ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ပါတယ္ဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ခါႀကံဳဖူးသလဲ။ အင္မတန္ ရွားပါတယ္။ အဲဒီလူအားလံုးကို နားလည္ၿပီးေတာ့ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ့္ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္မိတာေတြထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္နည္းနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္လို႔ရသလဲ။ လုပ္မိတတ္သလဲ။ မွတ္ထားတာ ၉-မ်ဳိးေတြ႕တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုလည္း ေနာက္ထပ္ျဖည့္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားပါေနာ္…

Disappointment– ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတာ၊ ကိုယ့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု၊ ကတိတစ္ခု ေပးၿပီးေတာ့ ကတိအတိုင္းမတည္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတာ…

Rejection– ကိုယ့္ကို ေနရာမေပးတာ၊ အသိအမွတ္မျပဳတာ၊ ကိုယ့္ကိုပယ္တာ၊ မဆက္ဆံပဲေနတာ၊ လူရာမသြင္းတာ၊ ကိုယ့္စကားကို ေလးေလးစားစား နားမေထာင္တာ၊ မျမင္ဟန္ေဆာင္ေနတာ၊ သာေရးနာေရးမဖိတ္ပဲ ေမ့ထားလိုက္တာ…

Abandonment– စြန္႔ပစ္တာ၊ ပစ္ထားခဲ့တာ…

Ridicule– ေလွာင္တာ၊ ေျပာင္တာ၊ သေရာ္တာ…

Humiliation– ဂုဏ္သိကၡာ က်သြားေအာင္ေျပာတာ၊ အထင္ေသးသြားေအာင္ေျပာတာ၊ ရွက္သြားေအာင္ေျပာတာ…

Betrayal– သစၥာေဖာက္တာ၊ ယံုလို႔ ေျပာျပထားတဲ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို သူမ်ားကိုေျပာလိုက္တာ၊ တစ္ေယာက္ေပၚတစ္ေယာက္ေစာင့္စည္းရမွာကို မေစာင့္စည္းဘူး။ ေဖာက္ျပားတာ…

Deception– လွည့္စားတာ၊ လွည့္တယ္ ပတ္တယ္ လိမ္တယ္ ညာတယ္ ပရိယာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးသံုးတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မယံုေတာ့ဘူး။ လုပ္ငန္းေတြမေအာင္ျမင္တာ၊ ပ်က္စီးတာ အမွန္ေတာ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထိုက္တဲ့ အေျခအေနမရွိေတာ့လို႔ပဲ…

Physical Abuse– ရိုက္တာ၊ ႏွက္တာ၊ လက္သီးနဲ႔ထိုးတာ၊ ပါးရိုက္တာ၊ တုတ္နဲ႔ရိုက္တာ၊ မီးနဲ႔ရႈိ႕တာ၊ အပ္နဲ႔ထိုးတာ…

Emotional Abuse– ဆိုတာ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္တာ၊ ပစ္ပယ္ထားတာ၊ အဖက္မလုပ္တာ၊ တံုးတယ္၊ အတယ္၊ ဖ်င္းတယ္၊ ေၾကာင္တယ္၊ ေပါတယ္၊ ရူးေနတယ္၊ ယုတ္မာတယ္၊ အသံုးမက်ဘူး၊ အျဖစ္မရွိဘူး စသည္ျဖင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာတာ။ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ေျပာ အမ်ဳိးမ်ဳိးၿခိမ္းေျခာက္တာကို ေခၚတယ္။…

ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ရင္ အဲဒီခံစားခ်က္က လႊမ္းမိုးေနလို႔ ကိုယ့္ဘဝဟာ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ဘဝဟာ ေရွ႕သြားမယ့္လမ္း မေျဖာင့္ျဖဴးေတာ့ဘူး။ ေလာကီေရးမွာလည္း တိုးတက္မႈ ႀကီးပြားမႈျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းသြားတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးတာက တရားဖက္မွာလည္း တိုးတက္မႈ ႀကီးပြားမႈျဖစ္ဖို႔ အင္မတန္ခဲယဥ္းသြားတယ္။

ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာ အႏိုင္ယူလိုက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အရႈံးေပးလိုက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အထက္စီးက ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္က်ဳိ႕တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လြတ္လပ္မႈ ေပးလိုက္တာပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းခြင့္ ေပးလိုက္တာပဲ။

ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာ ေဘးလူျမင္ေကာင္း ၾကားေကာင္ေအာင္ လုပ္တဲ့အလုပ္ မဟုတ္္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာတကယ္ လြတ္လပ္မႈ ရသြားေအာင္ တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေအာင္ လုပ္တဲ့အလုပ္ ျဖစ္တယ္။

ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔ေနရတာ မုန္တီးေနရတာ မက်က္ေသးတဲ့ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြကို ျပဳစုေနရတာနဲ႔ ကုန္ေနရတဲ့အင္အားေတြကို ပုိၿပီးေတာ့ ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ အသံုးျပဳႏိုင္ေအာင္ လြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္တာဟာ ခြင့္လႊတ္တာပဲ။

ခြင့္လႊတ္ႏုိင္တာဟာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ စြမ္းအားတစ္မ်ဳိး ျဖစ္တယ္၊ ႀကီးမားတဲ့စြမ္းအင္ ျဖစ္တယ္။ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာ စိတ္ဓာတ္ေရာအသိဥာဏ္ပါ ႀကီးမားတဲ့သူရဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာဟာ စိတ္ဓာတ္အင္အား အသိဥာဏ္အင္အား နည္းေသးတဲ့သူရဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။

ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာ စာရင္းေဟာင္းေတြကို ရွင္းပစ္လိုက္တာဘဲ။ ငါ ဒီခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားမႈထဲမွာ ေထာင္က်ခံၿပီးေတာ့ မေနေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္ ေထာင္ခ်ထားတာပဲ ဆိုတာကို ျမင္ဖုိ႔လိုတယ္။ အဲဒီလို ျမင္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေထာင္တံခါးကိုကိုယ္ ဖြင့္ျပစ္လိုက္တာပဲ။

ဒီေဒါသစိတ္ကေလးဟာ မေက်နပ္တဲ့ အေတြးကေလးပဲ ေဒါသစိတ္ကေလးဟာ ငါ မဟုတ္ဘူး သူသဘာဝနဲ႔သူပဲ။ အဲဒီလုိစိတ္ကေလးကို ငါ မဟုတ္တဲ့စိတ္ကေလးအေနနဲ႔ ေဒါသစိတ္္ကေလးအေနနဲ႔ ျမင္တတ္သြားၿပီဆိုရင္ ခြင့္လြတ္ရတာ ပိုလြယ္သြားတယ္။

You are more available to other people.
ကိုယ္က စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရွိေနတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူမ်ားအတြက္ ပိုေပးႏိုင္တယ္။ သူမ်ားကို ပိုၿပီး အာရုံျပဳႏိုင္တယ္။ အကူညီေပးႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္တယ္။ သူတို႔ေျပာတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ နားေထာင္နိုင္တယ္။ စဥ္းစားႏိုင္တယ္။

To error is human. But to forgive devine.
လူဆိုတာမွားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဟာ ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူမ်ားကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ဘူးတဲ့သူဟာ မရွိပါဘူး။ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္နက္နဲ ပါတယ္။ အျပစ္မတင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္ေနဖို႔လည္း မလိုေတာ့ဘူးေနာ္။ ခြင့္လႊတ္စရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေအးခ်မ္းသြားမလဲ ေနာ္။

ကိုယ္လုပ္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ မွားတာကုိေတာ့မွားပါတယ္လို႔ ရိုးရိုးသားသား တိတိက်က် ဝန္ခံဖို႔လိုုတယ္။ ၿပီးရင္ ငါ့ကိုယ္လည္းငါ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ငါေကာင္းတာေတြ လုပ္ေတာ့မယ္။ ေနာင္တရၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခ်ိန္မကုန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွ မေက်နပ္မႈမရွိဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရန္ၿငဳိးလည္း မထားဘူး။ ကလဲ့စားလည္း မေခ်ဘူး။ ငါအေပၚမွာလည္း ဘယ္သူကမွ မုန္းတီးေနတာ ရန္ၿငိဳးထားေနတာ နာက်ည္းေနတာ မရွိဘူးဆိုတာေလး သိသြားရရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာဘဲေနာ္…

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက
http://www.sainoomkhay.tk/ မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။