ဆုံဆည္းရာ

Monday, October 6, 2014

Thursday, July 5, 2012

ဒီကေန႔ေခတ္မွာ......
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေနအိမ္ေတြ ႀကီးသထက္ ႀကီးလာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မိသားစုဝင္ေတြ နည္းသထက္ နည္းသြားၾကတယ္။

စားဝတ္ေနထိုင္ေရးေတြ အဆင္ေျပသထက္ ေျပလာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြ နည္းသထက္ နည္းသြားခဲ့တယ္။

အတန္းပညာေတြ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အသိဉာဏ္ေတြ နည္းသထက္ နည္းသြားၾကတယ္။

အသိပညာေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ဉာဏ္ေတြ နည္းသထက္ နည္းသြားၾကတယ္။

ပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္လာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတြ ပိုပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။

ေဆးပညာေတြ တိုးတက္သထက္ တိုးတက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးက ခၽြတ္ယြင္းသထက္ ခၽြတ္ယြင္းၾကတယ္။

သံုးျဖဳန္းမႈ မ်ားသထက္ မ်ားလာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အၿပံဳးအရယ္ နည္းသထက္ နည္းသြားၾကတယ္။

ကားအျမန္ ေမာင္းၾကသလို ေဒါသအထြက္လည္း ျမန္ၾကတယ္။

အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ ေနာက္က်ၾကေပမယ့္ စာဖတ္ခ်ိန္ နည္းလာၾကတယ္။

အလာပသလာပေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေတြးေတာခ်င့္ခ်ိန္မႈ နည္းသထက္ နည္းသြားၾကတယ္။

ပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းဥစၥာမ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တန္ဖိုးက်သထက္ က်ခဲ့တယ္။

အေျပာ မ်ားမ်ားေျပာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေစတနာပါတဲ့အလုပ္ နည္းနည္းပဲလုပ္ၾကတယ္။

ျမင့္သထက္ျမင့္တဲ့ အေဆာက္အဦးေတြ ေဆာက္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နိမ့္သထက္နိမ့္သြားတဲ့ EQေတြလည္းရွိတယ္။

ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးေတြ ပိုက်ယ္ျပန္႔သထက္ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ေဆာက္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အျမင္ေတြ ပိုက်ဥ္းေျမာင္းသထက္ က်ဥ္းေျမာင္းလာၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးျဖဳန္းသထက္ သံုးျဖဳန္းၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္တာေတြ နည္းသထက္ နည္းလာၾကတယ္။

လကမာၻေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားႏိုင္ၾကၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေဘးအိမ္က အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မခင္မင္ၾကဘူး။

အာကာသတစ္ခြင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိမ္းပိုက္စိုးမိုးလို႔ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြင္းစိတ္ကမာၻကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

အဏုျမဴေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာလို႔ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲက ဘက္လိုက္တဲ့အစဲြေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုတ္ဖယ္မပစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာအမ်ားႀကီး ေရးၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သင္ယူမႈေတြ နည္းသထက္ နည္းလာၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီမံခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးခ်ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ နည္းသထက္ နည္းလာၾကတယ္။

အလုပ္မ်ားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ေဆာင္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေစာင့္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္မရွည္ခဲ့ၾကဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕လစာေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စာရိတၱေတြ နိမ့္သထက္နိမ့္ခဲ့ၾကတယ္။

ကြန္ျပဴတာေတြ ထြင္ၾကတယ္၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ဖမ္းဆုပ္ၾကတယ္၊ မိတၱဴေတြပြားမ်ားၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုဆက္ဆံမႈေတြ နည္းသထက္ နည္းလာခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အေရအတြက္ေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာတယ္၊ အရည္အခ်င္းရွိသူေတြ နည္းသထက္ နည္းလာၾကတယ္။

ဒီေခတ္ဟာ....

ရယ္ဒီမိတ္အစားအစာေတြ မ်ားလာၿပီး အစာမေၾကတဲ့ေခတ္
ႀကီးမားေတာင့္တင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္ရွိၿပီး နိမ့္က်ေသးသိမ္တဲ့ အက်င့္စရုိက္ရွိတဲ့ေခတ္
အနားယူစခန္းေတြ မ်ားလာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ နည္းလာတဲ့ေခတ္
အစားအစာမ်ဳိးစံုၿပီး အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ေခတ္
မိန္းမရွာတဲ့ေငြ၊ ေယာက္်ားရွာတဲ့ေငြနဲ႔ ဝင္ေငြႏွစ္ခုရွိၿပီး ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္းမ်ားတဲ့ေခတ္
တိုက္ႀကီးတာႀကီးနဲ႔ ခမ္းညားထည္ဝါၾကၿပီး က်ဳိးပဲ့တဲ့ မိသားစုမ်ားတဲ့ေခတ္

ဒီလိုေခတ္ႀကီးမွာ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကို ထူးျခားတဲ့ရက္၊ ထူးျခားတဲ့ေနရာမွာမွလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးမ်ဳိးမရွိဖို႔ သင့္ကို ကၽြန္ေတာ္အႀကံျပဳပါရေစ။ အေၾကာင္းက သင္အသက္ရွင္ေနတဲ့ေန႔ရက္တိုင္းဟာ ထူးျခားတဲ့ေန႔ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါ၊ အသိပညာကို လိုက္စားပါ။ သင့္အိမ္ေရွ႕ဝံရတာမွာထိုင္ၿပီး သဘာဝအလွကို ရူစားပါ။
မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြအတြက္ အခ်ိန္ပိုေပးပါ။ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့အစားအစာကို စားသံုးပါ။ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ေနရာဆီ ခရီးထြက္ပါ။

ဘဝဆိုတာ ရွင္သန္ဖို႔ခ်ည္းမဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ ကြင္းဆက္ေလးျဖစ္ပါတယ္။

သိမ္းထားတဲ့ ဝိုင္ဖန္ခြက္လွလွေလးေတြကို ထုတ္လိုက္ပါ၊ ေရေမႊးေတြကို သိမ္းထားဖို႔ စိတ္မကူးပါနဲ႔။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သင္သံုးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ သံုးလိုက္ပါ။

"တစ္ေန႔ေန႔က်မွ" "တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်မွ"ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သင့္အဘိဓာန္ထဲကေန ျဖဳတ္ထုတ္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ "တစ္ေန႔ေန႔က်မွ" ေရးမယ္လို႔ သင့္စိတ္ကူးထားတဲ့စာကို အခုပဲ ေကာက္ေရးလိုက္ပါ။ အိမ္သားေတြကို သင္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာလိုက္ပါ။

သင့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေပးႏိုင္မယ့္၊ အၿပံဳးအရယ္ေတြေပးႏိုင္မယ့္ ဘယ္အရာကိုမဆို လုပ္ဖို႔ မေႏွာင့္ေႏွးပါေစနဲ႔။

ေန႔ရက္တစ္ရက္၊ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္၊ တစ္စကၠန္႔တိုင္းဟာ ထူးျခားမႈရွိပါတယ္။ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္မိနစ္ဟာ သင့္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္မယ္မွန္း မသိလို႔ပါပဲ....

Sun Yueh (ထိုင္ဝမ္သရုပ္ေဆာင္)

Sunday, November 6, 2011

ျပဳံးပါ

လူေတြ အထင္လဲြတာကို ခံရတဲ့အခါ ပါးပါးလ်လ်ေလး ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ အသိပညာနဲ႔ျပည့္စံုျခင္း တစ္မ်ဳိးပါ။
မတရားသျဖင့္ ခံရတဲ့အခါ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ သေဘာထားႀကီးျခင္း တစ္မ်ဳိးပါ။
နစ္နာဆံုးရႈံးမႈနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ဆႏၵရွိရွိ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ လူေတြကို ခြင့္လြတ္နားလည္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။
ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္သာတဲ့ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ထက္ျမက္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။

အကူအညီမဲ့တဲ့အခါ ခပ္ပြင့္ပြင့္ေလး ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ စိတ္ကို လႈံ႔ေဆာ္ေပးျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။
ေဘးဒုကၡႀကံဳတဲ့အခါ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ စိတ္တည္ၿငိမ္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။

အျပစ္တင္တာကို ခံရတဲ့အခါ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။

အသဲကဲြတဲ့အခါ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ တင္းမာမႈကင္းတဲ့ လြတ္လပ္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။
စိတ္ထိခိုက္ေၾကြကဲြခ်ိန္မွာ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။

ကဲ့ရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ခံရခ်ိန္မွာ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။

ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါ၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ေန႔တိုင္း ၿပံဳးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။

၀မ္းနည္းအားငယ္ခ်ိန္မွာ ၿပံဳးပါ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားအင္းတိုးေစျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။

........စိတ္ပါ..လက္ပါ....ျပံဳးနိဳင္ၾကပါေစ..

ပညာရွင္ ပီသခ်င္လွ်င္.......

ေဒါက္တာထြန္းလြင္ (MCCW) ရဲ႕ေဖာ္ျပခ်က္

ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမလမွာ မိုးေလ၀သဌာနမွ အျငိမ္းစားယူေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ပါတဲ့ သတင္းေတြ ေရးတဲ့အခါ “မိုးေလ၀သပညာရွင္” လို႔ သံုးလာၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တားပါေသးတယ္။ “မိုးေလ၀သသုေတသီ” ဆိုရင္ ေတာ္ေလာက္ပါျပီလို႔။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူးဗ်ာ။ အခုေတာ့လည္း အားလံုးက သံုးေနၾကပါျပီ။

တကယ္ေတာ့ ပညာရွင္လို႕ အေခၚခံရတာ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုးသားသားေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ့ေနနဲ႔ ဒီ ... ဂုဏ္ပုဒ္ဟာ ျမင့္လြန္းေနတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဂိုဏ္းသင့္မွာလည္း စိုးရိမ္မိပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ျပည္သူခ်စ္ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီ “ေဒြး” ေျပာဖူးတဲ့ “ပညာရွင္” ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ျပန္သတိရေနမိျပီး “ပညာရွင္” အေခၚခံရမွာကို အေၾကာက္ဆံုးလည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္က မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ အကယ္ဒမီေဒြးက “ပညာရွင္” ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒီလိုေျပာဖူးပါတယ္။
ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္တုန္းက ေသဒဏ္အေပးခံထားရတဲ့ တရားခံ (၃) ဦးဟာ ေသဒဏ္ေပးခံရမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရသတဲ့။ အဲဒီေခတ္အခါကလည္း ေသဒဏ္ေပးတဲ့စနစ္က လူပံုအလယ္မွာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ စင္ႀကီးေပၚမွာ တရားခံေတြကိုတင္ျပီး အမ်ားေရွ႕မွာ Guillotine လို႔ေခၚတဲ့ ေခါင္းျဖတ္စက္ႀကီးနဲ႔ ေခါင္းျဖတ္သတ္တဲ့နည္းနဲ႔ တရားခံေတြကို ေသဒဏ္ေပးေလ့ရွိသတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေသဒဏ္ေပးဖို႔ စီရင္ခ်က္ခ်ခံထားရတဲ့ တရားခံ (၃) ဦးဟာ ေသဒဏ္ေပးခံရမယ့္ေန႔ကို ေရာက္လာသတဲ့။ အဲဒီေန႔မွာ လူေတြဟာလည္း ေခါင္းျဖတ္စက္ႀကီး ဆင္ထားတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲကို မနက္ကတည္းက ေရာက္လာလိုက္ၾကတာ ကြင္းလံုးျပည့္ပဲတဲ့။

အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ တရားခံ(၃)ေယာက္ကို ကြင္းလယ္မွာရွိတဲ့ ေခါင္းျဖတ္စက္ စင္ႀကီးေပၚကို တင္လိုက္သတဲ့။ ျပီးေတာ့ ပထမဆံုးတရားခံကို ေခါင္းျဖတ္စက္နဲ႔ ေသဒဏ္ေပးဖို႔အတြက္ ပါးကြက္သားေတြက ေခါင္းျဖတ္စက္ရဲ႕ ဓါးသြားႀကီး ေအာက္မွာ ဆင္ထားတဲ့ ခံုအေပၚမွာ တရားခံကို ဇက္စင္းျပီး တင္ထားေစသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ စင္ႀကီးရဲ႕အလယ္ တိုင္ႀကီးႏွစ္ဖက္နဲ႕ အျမင့္မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဓါးႀကီးကို ျဖဳတ္ခ် လိုက္ၾကသတဲ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဓါးႀကီးဟာ JAM ျဖစ္ေနျပီး ျပဳတ္က်မလာပဲ လမ္းတစ္၀က္မွာပဲ ညပ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ပထမတရားခံဟာ မေသမခ်င္းသတ္ေစလို႔ အမိန္႔ခ် ထားတာ မဟုတ္ေလေတာ့ ေသဒဏ္က လြတ္သြားသတဲ့။

ေနာက္ ဒုတိယ တရားခံအလွည့္ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ျဖဳတ္ခ်လိုက္တဲ့ ဓါးႀကီးဟာ လမ္းမွာပဲ ညပ္ေနျပန္လို႔ ပထမတရားခံလိုပဲ ေသဒဏ္က လြတ္သြားျပန္ေရာတဲ့။

ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး တတိယတရားခံအလွည့္ ေရာက္လာေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ကို အစအဆံုး ႏွစ္ႀကိမ္တို္င္တိုင္ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ တတိယတရားခံက “ေနပါဦးဗ်ာ။ ေသရမယ့္ လူတစ္ဦးအေနနဲ႔ မေသခင္ သူလိုခ်င္တာေလးကို ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးအေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုခြင့္ ရွိတယ္မဟုတ္လား ခင္ဗ်ာ” လို႔ အာဏာပါးကြက္သားေတြကို ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း အာဏာပါးကြက္သားေတြက တတိယတရားခံရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ဟာ တရားဥပေဒနဲ႔ ညီေနတာေႀကာင့္ “ေအး.. ေအး ဟုတ္ပါျပီ။ မင္းက ဘာမ်ား ေတာင္းဆိုခ်င္သလဲ” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ႀကပါတယ္။

ဒီေတာ့ တတိယ တရားခံက “ကြ်န္ေတာ္ ဒီဓါးစက္ႀကီး ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းေနတာလည္းဆိုတာ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ အာဏာပါးကြက္သားေတြကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ပဲ “ၾကည္႕ေလကြာ” ဆိုျပီး ခြင့္ျပဳလိုက္္ၾကသတဲ့။ ဒါနဲ႔ တတိယတရားခံဟာ ဓါးစက္ႀကီး အေပၚကိုတက္ၾကည့ၿပီး ခ်ိဳ႕ယြင္းေနတာကို ရွာျပီး ျပင္ေပးလိုက္သတဲ့။

ေနာက္ေတာ့ ျပန္ဆင္းလာျပီး “ကဲ…ကဲ…ေကာင္းသြားပါျပီ။ ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ ႏိုင္ပါျပီ” လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း အာဏာပါးကြက္သားေတြက “ေအး.. ဆက္လုပ္စရာကေတာ့.. ဒီတစ္ခါ မင္းအလွည့္မို႔ မင္းရဲ႕ေခါင္းကို အဲဒီ ဓါးစက္ႀကီး ေအာက္က ခံုေပၚကိုတင္လိုက္ေတာ့” လို႔ ေျပာႀကသတဲ့။

ဒီေတာ့လည္း တတိယ တရားခံဟာ ေျပာတဲ့အတိုင္း သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကို ခံုေပၚလည္းတင္ျပီးေရာ၊ အာဏာပါးကြက္သားေတြက ဓါးစက္ႀကီးရဲ႕ ေမာင္းကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္တာ တစ္ခါတည္း အျမင့္မွာ တပ္ထားတဲ့ ဓါးသြားႀကီးဟာ ၀ွီးကနဲက်လာျပီး တတိယတရားခံကို ဒံုးကနဲျဖတ္ခ်လိုက္ သတဲ့။ ဒါနဲ႔ တတိယ တရားခံဟာလည္း ေခါင္းအျဖတ္ခံရျပီး ေသသြားရပါသတဲ့။ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲတဲ့။

ေၾသာ္… ေၾသာ္… ေျပာဖို႔ တစ္ခုက်န္သြားပါတယ္။ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ တတိယ တရားခံဟာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသတဲ့။

ပံုကေတာ့ ဒါပါပဲဗ်ာ။ ဒါဟာ “ေဒြး”ရဲ႕ ပညာရွင္ကို ဖြင့္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ပညာရွင္ဆိုတာ ကိုယ့္အသက္ေသရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါေစ၊ မွားေနတာ၊ လြဲေခ်ာ္ေနတာကိုေတြ႔ေနရရင္ ကိုယ့္ပညာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ပညာရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္္ကို အထိခိုက္မခံပဲ အသက္စြန္႔ၿပီး အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ဘဲ အနစ္နာခံ သယ္ပိုးေပးစျမဲပဲ ဆိုတာပါပဲ။

ကဲ ပညာရွင္လို႔ အေခၚခံရဖို႔ လြယ္လားဗ်ာ။

(ေဒါက္တာထြန္းလြင္၏ ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ေရးသားခ်က္ကို ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

Thursday, November 3, 2011

ေန၀င္ခ်ိန္

ေရႊအိုေရာင္နံနက္ခင္းနဲ႕အတူ
    ေကာ္ဖီခါးတစ္ခြက္ရဲ႕
    အေငြ႕အသက္ေအာက္မွာ
တို႔ အားလုံး အမဲလိုက္ေနၾကတယ္ ။
        အျမင့္ဆုံးကိုေရာက္ဖို႔
        အနိမ့္ဆုံးက ဦးေခါင္းေတြေပၚမွာ
       ေျခရာေတြ ထပ္လို႔ ..........
             အားလုံးရဲ႕အာဏပါဏေတးသံေတြက
             စည္း ၀ါး မမွန္တာမ်ားတယ္
             ေျခလွမ္းတုိင္း ေျခလွမ္းတုိင္းမွာ
             ငါ ဆိုတဲ့ ေတာင္ပံခတ္သံတျဖန္းျဖန္းနဲ႕
             အစရိွရင္ အဆုံးရိွတယ္ဆိုတဲ့
             သေဘာတရားကိုလက္ခံထားပါရဲ႕နဲ႕
             ဘာ့ေၾကာင့္ အနိစၥတရားရဲ႕ေအာက္မွာ
   ဒူးမေထာက္လိုၾကတာလဲ ....
                 လိုက္တဲ့လူေတြကလဲ လိုက္တယ္
                 ေျပးတဲ့လူေတြကလဲမေမာဘူး
                 လိုက္ရင္း ေျပးရင္းနဲ႔
                 ေခါင္းရင္းက စံပယ္ျခံဳေလးကုိ ခလုတ္တိုက္မိကာမွ
   ေျခရင္းက အုတ္ဂူေတြကုိ သတိရမိၾကတယ္ ၊
မင္းတို႔ ဘယ္ကုိေျပးေျပး
                        အခ်ိန္တန္ေတာ့ ငါ့ဆီေရာက္လာမွာပါ တဲ့
အားလုံးကုိ ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့သူ ရိွတယ္ ၊
                ကဲ .. ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံး
                သူ႕ စီ အလည္သြားလိုက္ၾကပါဦးစုိ႔ ......... ။                ။
                                                         မိုးသက္ (တန္႔ဆည္)

ရြာလြမ္းနာ

ဇာတိရြာနဲ႔ အေနေ၀းေနသူတို႔အတြက္ေတာ့.... ဒီကဗ်ာေလးက ရင္ဘတ္ကို တစ္မ်ိဳးမ်ိးနဲ႔ေတာ့
ကိုင္လွဳပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္....။

အလွည့္က်ရာသီမ်ားကိုေပြ႔ဖက္ျပီး
တံလွ်ပ္ေတြနဲ႔ေဆြရင္း မ်ိဳးရင္း
ရိုးသား သန္႔ရွင္းတဲ့မ်က္ႏွာမ်ား စုိစြတ္ရာ
ငါ့ ....ဇာတိရြာကုိလြမ္းတယ္ ။
အပင္ခ်င္းထိ
အကိုင္းခ်င္းခ်င္းယွက္
အရြက္အားလုံးကို ခါက်ဥ္
ရုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲကေန အားကုန္ပြင့္
ပင္ျမင့္ထက္မွာ ေ၀ဆာဆာ
ရြာအ၀င္ တမာပင္ၾကီးရဲ႕အလွ
ငါ့....ဇာတိရြာကုိ လြမ္းတယ္ ။
ထန္းပင္ ထန္းလက္ ထန္းခက္ေတြၾကားက
တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ ေထြးညိဳ
အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတဲ့ ဟသၤာတထြန္းရင္
ကုိရင္သာဒင္ၾကီးနဲ႔ဘခက္
ထန္းတက္သမားရဲ႕ ပါးစပ္အႏုပညာ
ငါ့ ....ဇာတိရြာကိုလြမ္းတယ္ ။
မႈိင္းမႈွိင္းျပျပ    အေနာက္ရုိးမေတာင္တန္းၾကီးဆီ
ေနလုံးနီနီကိုေက်ာခိုင္း
ပုဆိုးစလြယ္သုိင္းျပီး
ဆံရစ္နဲ႔ပုေလြသံေႏွာ
ေစ်းေပါေပါ ဆိုင္ကယ္ေတြလုိ
ဥဒဟုိေျပးလႊား
ကြ်ဲႏြားေတြရဲ႕ ရြာအျပန္လမ္းမ
ငါ့ ... ဇာတိရြာကိုလြမ္းတယ္ ။
သဘာ၀ရဲ႕လက္ေဆာင္
ၾကယ္ေရာင္ လေရာင္ေတြနဲ႔ရင္းနီး
ထုပ္ဆီးတိုး ၾကိဳးခုန္
ယုံတမ္းပုံျပင္ေတြ တစ္လွည့္စီေျပာ
ခုံးေလွ်ာစီး ဇယ္ခတ္
ပင္ကုိယ္အလွဓာတ္ေတြနဲ႔၀တ္မႈန္ကူး
ရယ္ရႊင္ျမဴးခဲ့တဲ့ငယ္ဘ၀
ငါ့ ...ဇာတိရြာကိုလြမ္းတယ္။
ၿပီးေတာ့
သားလို႔ေခၚလုိက္ရရင္
ဓားတစ္လက္ပမာ
အားတက္ရွာတဲ့မိအို ဖအို
ေရႊျမင့္မိုရ္ ေတာင္ၾကီးႏွစ္လုံး
ပီတိအျပဳံးေတြနဲ႔ ဆီးၾကိဳ
ငါ ပုိျပီးလြမ္းတယ္ ။          ။

                                    ေမာင္သန္းစုိး(ေခ်ာက္)
                         ၂၀၀၃ -ဇူလိုင္လ၊ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္

ေျပာင္းလဲျခင္းဆုိတာ

ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးေပၚကို

အလင္းေရာင္က်ေနတယ္ ......။

အလင္းကြယ္သြားတဲ့အခါ

ေက်ာက္တုံးေပၚ အေမွာင္ရိပ္က်လာမွာဘဲေပါ့ ။

ေက်ာက္တုံးဟာ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားဘူး

လူေတြဟာ ကိုယ္ ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါ

တစ္ေလာကလုံးသိေစခ်င္ၾကတယ္ ....။

ကိုယ္က မေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါက်ေတာ့

တစ္ေလာကလုံး ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ျပန္ဘူး ။

ေလာက ကေတာ့ ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး။

သင့္စိတ္ကသာ အလင္း အေမွာင္ကုိ ထြန္းညိွေနတာပါ။

မသိမ္းပုိက္သူဟာ အရာရာကိုေအာင္ႏိုင္တယ္ .....။ ။

ေရးသူ - မမွတ္မိ